Geschiedenis DETO deel 3

DETO tot aan de fusie (periode 1991 – 2002)

De mislukte fusie en de nieuwe accommodatie.

Het was in 1991 Dat DETO verdeeld werd in twee kampen. Een kamp vóór een fusie met PSV korfbal en een kamp tegen een fusie met PSV korfbal. Het toenmalige bestuur heeft uiteindelijk tijdens een jaarvergadering het voorstel voor fusie in stemming gebracht. Eerder die avond had de jaarvergadering van PSV al “ja” gezegd tegen het fusievoorstel. Uiteindelijk werd na een zeer emotionele vergadering (en een zeer emotionele periode daaraan voorafgaand) bij DETO tegen de fusie gestemd. Ongeacht de uitslag… voorafgaand aan de stemming was al duidelijk dat de vereniging in een moeilijk vaarwater zou komen. De meningen waren echt enorm verdeeld.

Het toenmalige bestuur onder leiding van Sjef van Roon kon niets anders doen dan diezelfde avond aftreden. Het was in de vakantie na deze jaarvergadering dat leden mij hebben benaderd om voorzitter te worden… Na lang nadenken besloot ik dit te doen maar alleen indien ik een bestuur zou kunnen formeren. Gelukkig wisten we een daadkrachtig en vooral enthousiast dagelijks bestuur te formeren, weliswaar zonder enige ervaring maar met een heel duidelijk doel voor ogen (DETO weer een vereniging maken). Met Peter de Greef (penningmeester) en Annie Brink (secretaris) hebben we in die tijd gedurende 4/5 avonden per week geprobeerd inzicht te krijgen in de ontstane situatie… Maar belangrijker nog… “geprobeerd oplossingen te vinden voor de impasse waarin de vereniging terecht was gekomen”.

Het was al vervelend en werd nog vervelender toen bleek dat de gemeente gedurende de vakantie ook niet stil had gezeten en het korfbalveld voor onze kantine had toegewezen aan hockeyvereniging Tegenbosch. En dan verder????

Na overleg in het inmiddels nieuw benoemde bestuur besloten we de adviezen van de gemeente op te volgen en de geboden opties te lichten. Weinig keuze…..

Na een bijzondere algemene vergadering werd besloten het toenmalige (door eigen leden gebouwde, waarvoor nogmaals respect!!!!) clubhuis te verkopen aan de toenmalige hockeyvereniging Tegenbosch. In ruil daarvoor kregen wij een nieuwe plek, geld en mogelijkheden om een nieuw clubhuis te gaan bouwen. Wat is er mooier in een verdeelde vereniging dan samen zo’n uitdaging aan te gaan….?

Ook Sportlust zat in het kamp waar de klappen vielen. Het sportpark moest wijken voor woningbouw. Sportlust kreeg dan ook een nieuwe plek toegewezen op het Sportcomplex Eindhoven Noord, ja…. naast DETO.. had de gemeente een vooruitziende blik?! (het antwoord op deze vraag is inmiddels bekend..).

Na vele gesprekken bleek het samen bouwen van een nieuwe accommodatie geen haalbare optie. Zowel DETO als Sportlust hadden contacten op basis waarvan de respectievelijke verenigingen een financieel voordeel konden behalen door via het eigen netwerk de nieuwbouw te realiseren. De door de gemeente gepresenteerde tekeningen werden wel door beide partijen geaccepteerd op basis waarvan de bouw kon starten.

*DETO had nog maar één probleem. De beschikbare financiën waren ontoereikend om het nieuwe clubhuis te realiseren. Hoewel de verkoop van het oude clubhuis aan Hockeyvereniging Tegenbosch een aanzienlijk bedrag had opgeleverd was het totaal beschikbare budget nog onvoldoende. Als bestuur waren we echter absoluut van plan om een nieuwe accommodatie zonder schulden neer te zetten. Maar hoe?

Avonden hebben we toen vergaderd om alle mogelijkheden te bekijken. Maar hoe konden we zonder schulden te maken een toch wel erg groot bedrag bij elkaar krijgen?

Uiteindelijk vonden we een tweetal mogelijke oplossingen die de begroting kloppend konden maken. Het eerste idee was om een “Bouw Mee en Win Loterij” te organiseren. Een officiële loterij, via welke we loten verkochten van een behoorlijk bedrag, waarmee de persoon die het lot gekocht had een aantal trekkingen mee kon doen, om uiteindelijk de hoofdprijs, een auto, te kunnen winnen. Maandelijks werden er in het “oude” clubhuis trekkingen georganiseerd waar de prijswinnaars bekend werden gemaakt. Voor de vereniging was het belangrijk dat er een substantieel deel over bleef voor de realisatie van alle plannen. De beoogde financiële doelstelling werk gelukkig uiteindelijk behaald.

Het tweede plan was puur fiscaal. Penningmeester Peter de Greef had enorm veel tijd gestoken in het bekijken van de fiscale mogelijkheden. Uiteindelijk kwam hij met een fantastisch plan. Indien we een mogelijkheid konden vinden om de BTW over de bouw terug te krijgen zou dat een behoorlijk bedrag aan besparingen opleveren. Maar… de vereniging DETO was niet BTW plichtig en kon dus ook geen betaalde BTW terugvorderen. Een probleem, maar gelukkig oplosbaar. Peter kwam met het idee om een stichting in het leven te roepen die het clubhuis zou gaan bouwen. Een stichting is namelijk wel BTW plichtig waardoor de betaalde BTW teruggevorderd kon worden. Zo werd na heel veel adviezen en gesprekken stichting VIOS opgericht. De naam VIOS was natuurlijk niet zomaar gekozen. VIOS staat voor “Vooruitzien Is Ons Streven” wat ook de eerste naam van korfbalvereniging DETO was (18-4-1932).

Gekozen werd na heel veel overleg en advies voor een constructie op basis waarvan de stichting VIOS geld leende van korfbalvereniging DETO om de bouw te kunnen financieren. VIOS werd op deze manier dus ook eigenaar van het clubhuis. Omdat DETO geld had geleend aan VIOS had VIOS dus ook financiële verplichtingen richting DETO. DETO op haar beurt huurde het clubhuis van VIOS waardoor de geldcirkel rond was.

De terug te vorderen BTW, de opbrengsten van de verkoop van het oude clubhuis evenals de opbrengsten van de loterij waren nu voldoende om te kunnen starten. We hadden een `krappe` maar sluitende begroting.

Terwijl we als bestuur bezig waren om bovengenoemde zaken te regelen v.w.b. de financiering moest er natuurlijk ook onderhandeld worden met aannemers om een zo goedkoop mogelijk aanneemsom te kunnen realiseren. Uiteindelijk wisten we een akkoord te bereiken met aannemer Peter v. Hulst uit Eersel. Zoals achteraf zou blijken een uitstekende keuze!

Uiteraard waren we erg druk met het regelen van het bovenstaande maar er moest natuurlijk ook nog gekorfbald worden. Tijdelijk hadden we in ieder geval met de hockeyvereniging afgesproken dat we het oude clubhuis samen zouden gebruiken. Dit ging in het begin best wel goed maar al snel bleek dat de culturen van hockey en korfbal toch wel verschillend waren. Als bestuur kwamen we tot de conclusie dat we onze leden zo snel mogelijk weer een “eigen stekkie” moesten geven. Dit werd uiteindelijk gerealiseerd door het plaatsen van een noodaccommodatie (een houten bouwkeet) met aangrenzende kleedaccommodatie (mooie tent J).. Het bleek een gouden greep. Hoewel het een kleine accommodatie was kregen we als bestuur al heel snel de indruk dat dit goed was voor onze vereniging. Menigeen heeft dan ook de nodige gezellige uurtjes doorgebracht in die unit en zal er met veel plezier aan terugdenken.

Gelukkig was aannemer van Hulst ondertussen gestart met de bouw van het nieuwe clubhuis. Zelfwerkzaamheid was er natuurlijk ook weer volop! Heel veel leden hebben enorm veel uren gestoken in de realisatie van de nieuwe accommodatie. Twee namen wil ik in dit kader toch wel vermelden.. Aal Bakker (de bouwpastoor die meer op de bouw aanwezig is geweest dan de aannemer en zijn mensen zelf), en Ronald van de Wouw, die in de laatste  fase enorm veel tijd en energie heeft gestoken in de technische installaties van de accommodatie. Maar daarnaast waren er vele tientallen leden die op welke manier dan ook hun steentje hebben bijgedragen aan de realisatie van dit alles. Mensen.. wat hebben we een prachtige accommodatie gerealiseerd! Wat kunnen we nog steeds super trots zijn op dit alles!

Wat ik zeker niet onvermeld mag laten is het feit dat Litostone (Leon van Wershoven) een schitterende granieten bar heeft gesponsord. Tot op de dag van vandaag krijgen we nog steeds complimenten over deze mega mooie bar!

Het nieuwe clubhuis was een feit. ??-??-1992 konden we onze nieuwe accommodatie openen. Wat ook niet onvermeld mag blijven is het feit dat de gemeente Eindhoven aan ons nieuwe clubhuis een fantastische kleedaccommodatie had gebouwd. Korfbalvereniging DETO had weer een spiksplinternieuwe, ultramoderne accommodatie! Meest belangrijke feit… een verdeelde vereniging was bezig weer één te worden. De gezamenlijke inspanningen m.b.t. de nieuwbouw hadden de vereniging weer nieuw leven ingeblazen… Nu verder….

Zoals eenieder inmiddels wel weet kent de vereniging een drietal belangrijke bronnen van inkomsten: de contributie, sponsorinkomsten en inkomsten uit de kantine. Uiteraard staan daar natuurlijk heel veel uitgaven tegenover. M.b.t. de kantine was er vele jaren lang een beleid gevoerd waarbij er een beheerder werd aangesteld die het clubhuis “runde”. Hiertegenover stond een vooraf overeengekomen onkostenvergoeding (fiscaal afgedekt…). Het was voor ons al snel duidelijk dat dit systeem “op de schop moest”, aangezien niet alleen die beheerder werkzaamheden verrichtte maar er ook vele vrijwilligers waren die mee hielpen om e.e.a. in goede banen te leiden. Thea en Dick de Heus hadden een plan ontwikkeld op basis waarvan we een nieuwe weg in konden slaan. Een plan gebaseerd op omzet maximalisatie en kwalitatieve optimalisatie. Een heel groot verschil t.o.v. het verleden was dat alle barmedewerkers (DKB leden, Deto Kantine Beheer leden) voortaan een kleine vergoeding kregen voor de uit te voeren werkzaamheden. De bijdrage die het DKB kreeg was gebaseerd op een percentage van de winst. De “beheerder” van het clubhuis (of later voorzitter DKB) verdeelde dit bedrag dan vervolgens onder de vaste medewerkers naar rato van het aantal gewerkte uren. Een systeem wat tot op heden nog steeds gebruikt wordt.

Het plan bleek een succes! We zagen de omzetten stijgen en de kwaliteit van het gebodene toenemen. Omdat altijd dezelfde mensen achter de bar stonden die wisten hoe alles werkte kregen de leden een perfect getapt glaasje bier, een goed gebakken frietje en een prima service. De omzet ging zienderogen omhoog en werd uiteindelijk zo hoog dat we als vereniging BTW plichtig werden.

Doordat de inkoop toenam verkregen we ook een betere onderhandelingspositie met de leveranciers. Zo namen we bijvoorbeeld afscheid van Kronenbourg en gingen we verder in zee met Dommelsch (het latere Inbev.). Al met al werden we er zeker niet slechter van en konden we jaren op rij als bestuur een prima sluitende begroting presenteren.

In het DKB-plan werd ook heel goed beschreven hoe we op een vrij nauwkeurige manier de verschillen tussen inkoop en verkoop konden berekenen. Via een aantal niet eens zo ingewikkelde rekenstaten was heel snel duidelijk te krijgen wat de verschillen waren tussen inkoop en verkoop en dus wat de winst zou moeten zijn. Eenieder kan zich waarschijnlijk voorstellen dat er altijd wel wat gaten waren in dit soort berekeningen. Heel logisch…. Maar op het moment dat je als bestuur moet constateren dat er zo’n zesduizend guldens vermist worden is het tijd om de noodklok te luiden. Voor mij persoonlijk en ik weet ook zeker dat dit geldt voor alle toenmalige bestuursleden was dit een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de vereniging. Als bestuur konden we toen niet anders dan het toenmalige DKB op non-actief zetten om verder uit te kunnen zoeken waar het probleem zat… We hebben het nooit kunnen ontdekken…

Wat als herinnering blijft hangen zijn de vele geweldige feesten en partijen die we toen met elkaar hebben beleefd in het clubhuis. Toen ook al bleek dat er iets moois ontstond tussen Sportlust en DETO die de clubhuizen met de ruggen tegen elkaar aan hadden gebouwd. Had de toenmalige architect een vooruitziend oog of had de gemeente Eindhoven de opdracht naar die architect goed geformuleerd. Maar menigeen zal zich de spontane zang op de late zondagmiddag nog wel weten te herinneren.. ”We gaan naar …. toe… we gaan naar … toe…”. Omgekeerd was het niet anders. DETO gesloten naar Sportlust… Sportlust gesloten naar DETO… Wat hebben we veel plezier gehad in die periode…

Er is altijd veel kritiek geweest op het DKB plan maar in mijn persoonlijke overtuiging is dit plan een van de meest belangrijke ontwikkelingen geweest voor onze vereniging. Een plan waardoor we het voor de leden naar de zin konden maken door kwaliteit te leveren maar ook een plan waardoor we door die kwaliteit de kwantiteit konden verhogen… Met andere woorden “win win”…

Sportief gezien zat de vereniging al jaren lang in een impasse. Het eerste team in de 1^e klasse was haalbaar. De weg hogerop bleek heel, heel moeilijk.. De jeugd behoorde tot de zuidelijke top en wist af en toe een landskampioenschap voor regio-teams te behalen. Jarenlang bleven we in dat scenario hangen. In zuid was er geen enkele vereniging die dit stramien wist te doorbreken. Alle verenigingen zaten op een gelijk niveau en het was stuivertje wisselen aan de top. Maar top betekende toen wisselen tussen 1^e en 2^e klasse… Ook de concurrentie in Zuid had moeite om hogerop te komen.

In de 90-er jaren hebben een aantal hoofdtrainers onze vereniging op een hoger plan proberen te krijgen. Jack v.d. Meerakker, Kees Vink, Jan Wielink, Gert Vermaes hebben het eerste team getraind en gecoacht. Toch kan gesteld worden dat de “cultuurschok” die Jan Wielink binnen de vereniging teweeg wist te brengen ervoor heeft gezorgd dat DETO langzaam maar zeker uit het slop begon te geraken. Zijn invloed ging veel verder dan alleen 1 en 2. Hij wist ook met name bij de jeugd een grote mentaliteitsverandering door te voeren. Tot op de dag van vandaag plukt de vereniging hier nog de vruchten van. Het was in de periode Kees Vink dat we er ook in slaagden een externe trainer voor DETO 2 aan te trekken. Rob Aarts (webmaster: nu voorzitter!) wist het 2^e team zodanig te begeleiden dat een groot aantal sportieve successen van dit team toentertijd zeker ook op zijn conto konden worden bijgeschreven.

Toch bleef de vereniging in de eerder beschreven impasse hangen met af en toe een succesje naar boven en af en toe een dieptepunt naar beneden.

Feesten was DETO niet vreemd en zeker ook in deze periode werden er vele gezellige activiteiten georganiseerd. Vaak druk bezocht wat de clubkas weer ten goede kwam. Vele van oudsher bekende activiteiten werden ook in deze jaren weer frequent georganiseerd. Sinterklaasavonden, disco-avonden, nieuwjaarsreceptie, kaartavonden etc. etc. Het clubhuis werd goed gebruikt. Ook de jeugdkampen waren voor veel jeugdleden altijd weer een fantastisch hoogtepunt.

Wat zeker niet onvermeld mag blijven is het jaarlijkse DETO toernooi. Een toernooi wat op den duur in heel het land (maar vooral ook in het Zuiden) grote bekendheid genoot en waar veel teams aan deelnamen. Het grootste toernooi door DETO destijds georganiseerd telde maar liefst 20 velden! Voor veel leden was dit evenement jaarlijks een absoluut hoogtepunt.

Met name door het grote aantal nevenactiviteiten en de grote hoeveelheid feesten van leden in het clubhuis werd de clubkas goed gespekt. Het bestuur kon over het algemeen door de jaren heen prima resultaten presenteren tijdens de jaarvergaderingen. Ook de enorme zelfwerkzaamheid van de leden droeg hieraan bij. Te denken valt daarbij aan het ophalen van oud papier, organisatie van loterijen, inkomsten uit toto en lotto, grote clubactie etc. etc. Ook de subsidies die we van de gemeente kregen waren een welkome aanvulling op de begroting van de vereniging. Helaas zijn die inkomsten in de loop van de jaren steeds minder geworden.

Ook werd er in die jaren hard gewerkt aan de sponsorinkomsten en werden er op basis van de naamsbekendheid van de vereniging en de actieve werving steeds meer sponsoren gevonden. Sponsoren die vaak larenlang aan de vereniging verbonden bleven.

Het was voor ons als bestuur wel duidelijk dat er meer dan voldoende financiële middelen beschikbaar moesten zijn om de top van Nederland te kunnen bereiken.

Het bestuur had dit als doelstelling echter heel hoog in het vaandel staan. Duidelijk was ook in dit kader dat de weg naar die top moeizaam zou zijn en dat er veel geld nodig was om dat plan te kunnen realiseren (persoonlijk herinner ik mij een uitspraak van een bondscoach uit die tijd die tegen mij zei: “Geef mij fl. 100.000,00 en ik zorg ervoor dat jullie vereniging binnen een paar jaar in de landelijke hoofdklasse meedraait…”. Dit soort bedragen waren voor DETO helaas niet haalbaar. Om de top te kunnen bereiken zouden er ingrijpende maatregelen genomen moeten worden….

Een woord wat al jarenlang een taboe was geweest kreeg nieuwe betekenis en zou een doorbraak kunnen betekenen om uit de jarenlange sportieve impasse te kunnen komen.  Fusie…!

Bert Verlaek

Erevoorziter K.V. DSC


Bert Verlaek is overleden op 25 april 2015 in de leeftijd van 57 jaar.