Blog Van de voorzitter

Stilte

Een minuut lang. De Vijfkamp zwijgt. Uit respect. Uit eerbied. Gertjan van Leeuwen. Plotseling overleden. Collega voorzitter. Wageningen. Clubman. Dragende kracht. Wat een gemis.

De scheids. Het fluitje. Het beëindigt de stilte. De supportersclub van DSC komt op gang. Onthult een nieuw spandoek. ‘The Show Must Go On.’ Het is een wedstrijd met belangen. Wageningen kijkt omhoog. Scoorde na de kerst eenenzeventig doelpunten. DSC verloor tweemaal. Met dat vervloekte puntje. Spanning. Het zit in mijn lijf.

Intermezzo. Impressies. Kriskras. Van wat ik waarnam. Op de dag. A2. Een gemiste stip. Op 13 – 14. Net voor tijd. Gevolg. Verlies. Balen. Zeker de nemer. Zonde. In hetzelfde potje. Een pechvogel. Rick. Weer die vervloekte knie. C1. Drie strafworpen. In negentig seconden. Geen score. Ai. Verlies met een puntje. Incasseren. Vergeten. Concentreren op het volgende. De B1. Geen knaller. Wel. Koning van de kleine kansen. Zeker Fenne. Dat levert nog steeds twintig scores op. En winst. Geen moment in gevaar. De B2. Het dendert door. De B3. Strijdend om de kop. Thriller. Het eindigt gelijk. B4. Tigo hot. Wat een schoten. Het is net niet voldoende voor winst. De A1. Niet compleet. Dat is kwetsbaar. PKC in alles winnaar. Verlies terecht. Dat verteer ik wel. Maar. Gebrek aan energie niet. Teveel babbels. Kan niet. ‘Working Class Hero.’ Dat is de instelling. Kom aan nou. Bij twee. Winst. Voor rust. 14 – 6. Na rust. 20 – 14. Dat zegt genoeg. Twee helft. ‘Cha Cha.’

Terug. DSC – Wageningen. Na twee minuten aftasten. Daar is ie weer. Na twee wedstrijden werkeloos toekijken. Lippenbijtend. Nagelbijtend. Timo de Wit. Van afstand. 1 – 0. Florian Bastiaens vervolgt met een doorbraak. Dat herhaalt Anne de Kok. Vierde minuut. 3 – 0. Wageningen scoort 3 – 1. Maaike Roubos knalt op haar karakteristieke wijze de 4 – 1 binnen. Wageningen vraagt direct een time-out. Het baat niet. 5 – 1. Na negen minuten pikt Wageningen toch aan. 5 – 3. DSC herstelt echter snel. Doorstart. En hoe. 9 – 3. Yara Koster en Robert Roubos laten zich in het rijtje doelpuntenmakers bijschrijven. DSC speelt geconcentreerd. Creëert ruim kansen. Verdedigt effectief. Bij Wageningen lukt niet veel. Uitzondering. Minuut veertien en vijftien. Je ziet wat deze ploeg kan. Versnelling in de combinatie. Twee prima aanvallen. Twee prima scores. Minuut twintig is driftig schrijven. Vier scores. 12 – 6. DSC loopt naar 14 – 8. Nog een minuut. Verstandig uitspelen. Nee hoor. Het lukt niet. Wageningen mag ontsnappen. Scoort. Tweemaal. Tjonge. Vierentwintig minuten goed spel. Overtuigende voorsprong. Het verdwijnt. Als sneeuw voor de zon.

Vierde minuut. Tweede helft. 14 – 13. Wageningen terug. DSC scoort al zes minuten niet. Ik zit er niet gemakkelijk bij. Nervositeit. Robert Roubos breekt de ban. Belangrijke score. Het geeft ruimte. Het geeft lucht. Er volgt ontspanning. DSC komt weer op stoom. Resultaat. Vijf minuten uitstekend korfbal. Een run. De Wit. Roubos. Koster. 20 – 13. Wageningen. Het breekt. Ze sluiten nog wel lichtjes aan. Yara Koster doet dat met een prachtige score weer teniet.

Slotfase. DSC. Nu wel. Bij de les. Wageningen scoort wel. DSC antwoordt steeds. Het verschil wordt nog eenmaal vier. DSC loopt vervolgens weer naar zes. Als Joan Vos scoort is het echt gedaan. 26 – 19. Nog vier minuten. DSC speelt de wedstrijd uit. Er wordt nog een doelpunt afgekeurd. Wageningen vindt nog eenmaal de korf. 26 – 20.

DSC voelt de opluchting. Zo vaak dichtbij. Maar met lege handen. Deze punten tellen. We hadden ze nodig. Er wordt in de hoek van de geweldige supportersclub gevierd. Het levert de fotografen een heerlijk plaatje op. In de andere hoek. Wageningen. Een kring. De coach spreekt zijn team toe. Ik doe dat ook. Ik besef. Dit is mentaal eindeloos zwaar. Ik complimenteer. Verlies doet pijn. Zeker nu. Maar. Deze wedstrijd spelen. In deze omstandigheid. Dat is altijd een overwinning. Knap. Wageningen sterkte.

In het paviljoen. Sfeer. Zoals altijd. Volgende week Dalto.

See you.