Blog Van de voorzitter

DSC kan het niet bolwerken tegen Tempo (22-24)

zondag 16 december 2018

Zaterdagavond. Half elf. Bij benadering. DSC zit in de derde ronde. Tempo ook. Brabants gezellig. Alleen daarvoor zou je al naar het paviljoen komen. Ik neem afscheid. Wouter Blok en Frits Wip. De een berust. De ander. Content met strijdplan. De winst. In de auto. CD. Johan thanks. Het flitst. Shadows naar UB 40. Red wine. Die pak ik straks eentje. En dan. Aznavour. Heerlijk. In mijn berusting komt de beschouwing.

B3 tegen Focus. Mijn ontbijt. In Etten-Leur. De sportvloer? Spekglad. Ijsbaan. Niet verantwoord. Daar lag het verlies overigens niet aan. Focus was wat beter. Van Etten-Leur naar Eindhoven. Coach C1. Vierde nederlaag. Ik luister. Het is even zwaar. Vlot trekken is mijn gedachte. Ik informeer wat meer. Stuur op aandacht. Vamos. Don’t lose the faith. Ik werk mee aan een interview. Studieopdracht van een van de leden. Und dann. Genieten. De D3. Tegen Ready D1. Super leuk. DSC achter. Zelfs met drie punten. Maar bij 7 -8…électricité. Zeker voor publiek. Intens leven ze mee. Soms is dat nog leuker dan de wedstrijd. Kansen over en weer. Er volgt een heerlijke combinatie. Maar geen score. Tjeetje. Dan Husam. De gelijkmaker. Nog twee minuten. Vuur. Gedrevenheid. Papa’s en mama’s moedigen met hartstocht aan. Maartje tweemaal op de grond. Tranen. Wissel. Nog een kans. Het blijft gelijk. Wel de juiste weergave. ’s Avonds spreek ik ze nog. Ze zijn ploeg van de week. Ze hebben het leuk gehad tegen Ready. Ik pik een stukje D4 mee. Rust 2 – 2. De vreugde van de coach werkt aanstekelijk. Daarna is DKB D1 toch te sterk. Dat geldt ook voor NKV C1 tegen onze C2. En de E1. Ze pakken puntjes. Net als D1.

Ik besluit. Breek de dag. Thuis eten. Ben rond vijf uur weer in de zaal. DSC A1. In helft een wordt HKV/Ons Eibernest verpletterd. 21 – 2. Poeh poeh. De A3. De A2. De B1. Ze komen terug van hun wedstrijden. Ik moet maar niet doorvragen. Geen vrolijkheid. Ook niet bij de dames die afgelopen dinsdag nog vol plezier in het paviljoen een vakantie boekten. Waar ons paviljoen al niet goed voor is. Intussen balt de A1 door. Veel kansen. Veel overwicht. Veel wissels. Minder scores. Dat kun je bijna inkleuren na zo’n eerste helft. De scoremuziekjes zorgen voor een ander vibe bij de jeugd. Voorzichtige swing. De kribbigheid verdwijnt. 36 – 7. Het is klaar. Goed natuurlijk. Volgende week uit bij TOP in Sassenheim de uitdaging om te laten zien dat de A1 fine de fleur is.

Twee. Tegen TOP 3. Geen heilig vuur. Ze zijn beter. Maar het is krabbelen. 12 – 8 rust. Na rust lichte revival. Ik mis dat grotendeels. Andere verplichtingen. 27 – 14. Het zegt genoeg.

DSC 1 – Tempo 1. Inzet. Koppositie. De tribunes. Niet helemaal vol. Jammer. Toch mooi affiche. De harde kern. D-side. Devils. Ze willen wel. Het zorgt voor sfeer. Dat valt bij de start overigens niet mee. Tempo scherp. Derde minuut. 0 – 2. DSC heeft nog geen fatsoenlijk aanval gehad. Vijfde minuut. 0 – 3. DSC krijgt geen poot aan de grond. Lotte van Montfort vindt dan eindelijk de aansluiting. Maar dan. 1 – 4. Zevende minuut. 1 – 5. Awesome. Mooie opzet. Nice trick. Dat Tempo dit trucje later nog tweemaal uithaalt geeft wel wat te denken. Despatar. Voor de neutrale kijker doet dit niets af aan de schoonheid van het moment. DSC? Geen grip. Een gemiste strafworp. Dat helpt ook niet. Tiende minuut. 1- 8. Ik kijk met steeds meer verbazing. What’s going on. Time out. De harde kern wil er wel voor gaan. Top. DSC krabbelt op. 2 – 8. De combinaties worden beter. Er volgt meer beweging. De score gaat in ieder geval gelijk op. Negentiende minuut. 6 – 12. DSC pakt initiatief. Tweemaal van Montfort. 8 – 12. De Wit. Kuin. Roubos. 11 – 12. Back in town. Tempo houdt via Elma Schreuder een marge van twee. In de laatste seconden treft Thiemo de Wit nogmaals van afstand. De schade is aardig gerepareerd. Vragen. Hoe gaan ze uit de rust komen? Hoeveel kruim heeft dit gekost?

Tweede helft. DSC overleeft de eerste aanval. Ik schuif naar voren op de bank. Nu toeslaan. Dat duurt echter nog twee minuten. Anne de Kok scoort gelijk. Ik houd niet van Froger maar….”This is the moment.” Er overheen. En in dit momentum gaat het fout. Er volgen drie slordige aanvallen. En in dat cruciale moment kun je wachten op het herstel van Tempo. Daar hebben ze de ervaring wel voor. 13 – 14. Robert Roubos trekt direct de stand gelijk. Tempo heeft echter het initiatief terug. 14 – 15. Anne de Kok. Doorbraak. 15 – 15. Meteen volgt de 15 – 16. Stip. Roubos. 16 – 16. Je hoopt dat de volgende aanval geen succes is. Tempo heeft DSC echter bij de strot. Geen lucht. Edwin van der Weijde. 16 – 17. Ik voel het. Dit lijntje breekt langzaam. De aanval die volgt is slordig. Dezelfde heer haalt een minuutje later de trekker weer over. DSC volgt minutenlang op twee punten. Hoeveel je ook hoopt. Tempo heeft de wedstrijd in handen. Vijf minuten voor tijd. Vier verschil. Das war es. DSC verkleint nog naar twee. Verder komen ze niet. 22 – 24.

Balen. Berusting. De start was vreselijk. Het herstel knap. Op 13 – 13. De boot gemist. En Tempo. Goeie ploeg. Terechte overwinning. Meer duelkracht. Goede schutters aan herenkant. Hele wedstrijd voor. Zo is het. Al met al. Prima kijkcijfer. En natuurlijk houd ik liever de punten in de Vijfkamp. Ik houd niet van verliezen. Maar Tempo is al drie wedstrijden een te hoge berg voor DSC. Ik treur niet. Op mijn tafel staat de lente en in de tuin is het maagdelijk wit. Contrast. Bruno Mars dendert uit mijn iPadje. ‘Uptown Funk.’ Ik ben wakker. Next week. Nieuwerkerk. Thuis. Mooi potje. Zowel voor een als twee. Komt dat zien. Voor nu. Drie succes in Groningen. Hopelijk niet te veel verkeershinder. Vanmiddag maar wat dingetjes doen voor DSC en RTC Zuid. Morgen overleg met JTC. Vrijdag kerstdiner. Fijne zondag.