Blog Van de voorzitter

Selecteren, kader vinden, klaarstomen voor komend seizoen, het 'laatstewekenstresssyndroom.'

zondag 10 juni 2018

Zaterdagmiddag in juni. Zonnetje. Einde seizoen. Barbecue. B3. Speelsters, het is een damesteam, en ouders. Een heel gezellige afsluiting. Op veel plekken bij DSC en vele andere sportverenigingen vindt zo’n ontmoeting, ritueel plaats. Leuk moment. Belangrijk moment. Een jaar lang met elkaar opgetrokken. Vreugde en teleurstelling gedeeld. Gewonnen, verloren. Geleerd. Een mooi moment om in de ontspanning te komen, afstand te nemen, de accu op te laden en na een maandje of twee weer te beginnen. We doen het tenslotte voor ons lol. Het zou fijn zijn……maar.

Het nieuwe seizoen waart rond. Onmogelijk dat te ontlopen. Vele mensen zijn al weken, maanden bezig met het nieuwe seizoen. De technische commissies. Het wedstrijdsecretariaat. Trainers. Coaches. Bestuur. Altijd ‘a hell of a job.’ En onvermijdelijk, er zit spanning op de lijn. Is er voldoende kader? Wie gaat? Wie blijft? Zijn er voldoende evenwichtige teams te formeren?

En spelers en speelsters? Aan het eind van het seizoen is daar de spanning van de nieuwe teamsamenstellingen. Ook bij mijn teampje voel ik die druk. Bij wie kom ik volgend jaar? Is dat een leuk team? Wie wordt mijn trainer? Wie coacht?
De komende weken zijn er weer selectietrainingen. Nieuwe ploegen worden samengesteld. Ieder jaar zijn er vragen over de zinvolheid van deze trainingen. Dat vraag ik, en dat doe ik onafhankelijk van verenigingsbeleid, mij ook regelmatig af. Wat is de zin van selecteren? De reden van deze vraag ligt onder meer in recent verschenen artikelen (zie ED woensdag 6 juni) en onderzoeken. En natuurlijk casussen uit het verleden. Bij de voetbalbond en hockeybond is dit een nadrukkelijk thema. Ook het KNKV, bij monde van technisch directeur Kees Rodenburg, heeft hier stelling ingenomen. (klik hier) Eigenlijk is hun boodschap simpel. Stel spelplezier voorop en stel selecteren uit. Laat kinderen tot een jaar of twaalf zoveel mogelijk gezamenlijk sporten. Leg nadruk op een plezierig en veilig sportklimaat. Richt je op technische en motorische ontwikkeling. Laat daarnaast kinderen tot veertien jaar zoveel mogelijk in hun eigen omgeving sporten. Vanuit dat oogpunt zou je ook een D hoofdklasse kunnen afschaffen en wat mij betreft ook de C hoofdklasse. En een kampioenschap van Nederland. Het zou veel stress weghalen, de focus verleggen bij trainers, ouders en kinderen. Het zou meer rust geven. Daar zou ik voor tekenen in deze inmiddels steeds overspannener wordende samenleving van prestaties voor kinderen, jeugd en jong volwassenen. Er moet veel te veel, we willen veel te veel. Die druk is voor die generatie niet gezond meer.

Stoppen we dan met selecteren? Nee. Soms moet je wel. Leeftijden en ledenaantallen vragen soms om selectie. We zijn teamsport dus teams moeten ook evenwichtig worden samengesteld. Ook dat moet een ieder zich realiseren. En vanaf de B wil je ook werken naar je ambitie om bij de landelijke top te horen.

Het is misschien een knuppeltje in het hoenderhok. We zijn ook nog lang niet zover. In het regio-overleg met de voorzitters legde ik het thema al op de bestuurstafel. Binnen DSC is dit een interessant thema voor de nieuw in te richten bestuurstafel. Een gespreksgroep waarvoor zich maar liefst zeventien leden hebben opgegeven.

Voor nu. De JTC heeft zich terdege voorbereid op de komende periode. Dat doen ze in alle oprechtheid en proberen dat zo zorgvuldig mogelijk uit te voeren. Bedenk dat zij en de trainers onder druk staan. Het niet eenvoudig is om keuzes te maken. Andersom. Heb vooral aandacht voor de teleurstelling. Voor degene die naar een ander team moet. De vreugde vindt zijn weg wel. En ouders. Stel eerst vragen, oordeel niet te snel. Zoek het juiste moment. Betrokkenheid en persoonlijke emotie is te begrijpen. In het bijzijn van kinderen is dit echter niet het beste voorbeeld. Ook daar zijn verschillende artikelen en onderzoeken over verschenen.

Zaterdagavond. Barbecue. Rond negen uur. Ik verzamel de meiden rond een tafel. Laatste bespreking. Het is kort. Het komt recht uit mijn hart. Ik heb een ongelooflijk leuk seizoen met ze gehad. Ik ging iedere week met plezier coachen. Ze zijn een leuk team geworden. Er zijn leuke wedstrijden gespeeld. Ze zijn gegroeid. Geniet van deze ervaring en stap open het volgende seizoen in. Er volgt een high five. Ik ben trots op ze zoals ik trots ben op al die betrokkenen bij DSC.

Onderweg naar huis. Het ‘laatstewekenstresssyndroom’ waart door mijn hoofd. Opvallend ontspannen. Muziek. Friendy Fire. Good Life. Kensington. Daar doe ik in ieder geval twee ouders een plezier mee. En DSC, laat je niet gek maken de laatste weken. Op naar de ALV op 20 juni, WK U17 in weekend 23/24 juni en de slotdag op 1 juli.