| Over passie op donderdag |
| zondag 15 oktober 2017 |
Zondagochtend. Ik lees de uitslagen. Niet verkeerd. Ik zag niets. De tuin schreeuwde om onderhoud. Moet ook gebeuren. Daarbij, ik had al een story in mijn hoofd.
Donderdagavond. Zeven uur. Overal ploegen op het veld. Overal geroep. Overal instructies. Overal activiteit. Overal ouders die kijken, kinderen halen en brengen, praatjes maken met elkaar. We staan zelden stil bij de waarde van al deze ontmoetingen. En midden in deze vitaliteit? Vijf mensen. Ze staan klaar voor hun team. De ontvangst van de spelers en speelsters gaat gepaard met geroep, gejuich, gegil, soms troost, high fives, omhelzingen. In deze quasi georganiseerde chaos hebben ze ook nog tijd voor gesprekjes met de ouders.
Donderdagavond. Half acht. De groep, zo’n twintig jongeren, is compleet. Troepen verzamelen. Al een kunst op zich. Ze vinden hun plekje tussen alle andere groepen. Ook de B’s en A’s zijn aan het trainen. Ze hebben er zin in. Ze vullen, aangevuurd door de spreekstalmeester, animator en entertainer van de trainers, het veld met geluid. Warming up: tikspel. Dat ballen en spelers door andere trainingsarbeid heen vliegt stoort niemand. Er volgen schietoefeningen. Je korfbalt tenslotte. Ieder schiet op eigen niveau. De techniek is verrassend goed. Elke score wordt met gejuich gevierd. Een dame maakt na elke score twee radslagen gevolgd door een spagaat. De eerste keer schrik ik ervan. Het is niet nodig. Ze is goed getraind. Er volgen wedstrijdjes. De jongens tegen de meisjes. Spanning loopt op. Soms iets te hoog. De trainers tonen hun pedagogische kwaliteiten. De dames winnen. Heren enigszins in mineur. Ze krijgen hun revanche als de trainers tegen de ploeg strijden. Het team wint. De heren tonen een brede, tevreden glimlach.
Om half negen is het alweer voorbij. De echo van passion and fun blijft nog even klinken. Dan heb ik het niet alleen over het team. Want die vijf trainers…… Wat een energie. Enorm. Het afscheid is een herhaling van de ontvangst.
Donderdagavond. Kwart voor negen. De nazit. Vijf personen. In het paviljoen. Samen aan een tafeltje. Kopje thee. Welk smaakje? Een glaasje fris. Koekje erbij. Of ik ook iets lust. Een zak met pindarotsjes wordt mij toegeschoven. Dat kan ik niet weerstaan. Cooling down. Even uitblazen. Even napraten. De concentratie, de adrenaline, de hartslag normaliseren. Even bespreken wat er volgende week moet gebeuren. Waar kunnen we ze mee verrassen?
Al meer dan twaalf jaar. Iedere donderdag. Zij maken waar dat iedereen bij DSC meedoet. #DSCtotindepuntjes. Ze zoeken niet de belangstelling, Ze vragen nooit iets. Ze trainen en begeleiden ons G-team met veel gedrevenheid. Mieke, Tanja, Edwin, Zinzi, Anja….om met Ilse de Lange te spreken: So Incredible.
|
 |
|
| Reacties |
|
| Op dinsdag 17 oktober 2017 om 10:39 zei d.hoegen: |
| Zulk geweldig werk en de mensen die dit met zoveel passie doen, daar past alleen bewondering en een diepe buiging. |
|
|
| Op zondag 15 oktober 2017 om 14:47 zei Ron Vissers: |
Ik ben heel blij met deze waardering voor deze 5 kanjers die zich al vele jaren in zetten voor die groep bijzondere mensen.
Dit stimuleert nog meer om de kampsponsoring voort te zetten. Omdat ze het verdienen! |
|
|
| Op zondag 15 oktober 2017 om 14:29 zei Mieke: |
Hey Rob,
Wat supermooi geschreven, ik heb het echt met tranen in mijn ogen gelezen, dat mag best iedereen weten.
Dank je wel voor dit bijzondere schrijven.
Mieke
|
|
|
|
|
|
|
