Blog Van de voorzitter

Plezier, kanniewaarzijn en een potje in de min

zondag 24 september 2017

Ik zoek muziek. Na enige twijfel. Ed Sheeran. Kan nooit vervelen. Ben vroeg. De deadline ligt vandaag eerder. Eigen schuld. Ga vanmiddag samen met mijn vader naar A’dam. Concertgebouw. Mozart. Even iets anders en bijzonders. Haasten dus.

Waar was ik ook al weer? Zaterdagochtend. Kom op het veld. Niels van Kemenade kijkt naar de D3. Ga naast hem staan. Ik kijk met hem mee. Wat een plezier. De bal gaat op en neer. Kansen te over. Ze worden genomen. Mooi. Scores zijn een ander ding. De oooohhhh's en de aaaahhhh's klinken veelvuldig. Soms gejuich. De D3 wint. 5-3. Blije kinderen. Tevreden ouders. Ze zagen hun kinderen plezier hebben. Trotse begeleiding. En ik….ik zag vooral betrokkenheid en gedrevenheid binnen de lijnen. Leuk ploegje. Zeker niet in evenwicht. Voor de begeleiding een uitdaging. Zorg maar eens voor ontwikkeling en eenheid met deze diversiteit. Petje af. Spelertjes die net beginnen. Spelertjes met meer ervaring. En sommige opvallend goed spelende kinderen. Een heel snel meisje. Turbootje. Goede balbehandeling. Weet al waar de bal heen moet voor ze die krijgt toegespeeld. Dat is gevoel, intuïtie. Ze zoekt niet direct haar eigen kans. Dat laat ze over aan anderen. Wordt dit talentje een juweeltje? En houden al die andere kinderen hun plezier en komen ook hier goede spelertjes uit? Gaan we het voldoende zien? Gaan we ze voldoende opleiden? In #DSCtotindepuntjes wel.

Terug naar Niels. Een van die motoren bij jeugdtrainingen. Maar ook bij werving, Grote Clubactie enz. Dat laatste loopt goed. Afspraak is dat we dit geld onder andere investeren in materiaal voor de Kangoeroes. We zoeken samen op internet naar het materiaal. Ze kunnen het gebruiken. De groep moet groeien. Er staan een aantal grote activiteiten gepland op scholen, op het veld en in de zaal. Top. En ik denk aan onze #. Laten we ook zuinig zijn op talenten als Niels. DSC heeft ze nodig. Het is de toekomst.

’s Middags zit ik in Driebergen. Kijk eerst naar twee. “Hoe was het ook al weer” zou Geert Mak zeggen. De dying seconds. Déjà vu. Verdorie!!!! F……. How can that happen? Kanniewaarzijn. Eerste helft moeizaam. Tweede helft goed terugkomen. Het initiatief overnemen. De hele tweede helft een voorsprong. In het zicht van de haven twee doelpunten voor. Nog een minuutje. Een doelpunt voor. Nog een seconde of twintig. Time out. Opdracht: wedstrijd uitspelen. En dan toch dat schot. Toch die onderschepping. Toch de 20 – 20. Tjonge jonge. Sport is soms ondoorgrondelijk. Psyche van spelers niet te begrijpen. Het onvoorspelbare is voor de neutrale natuurlijk leuk. Voor mij effe nie.

Eén start voortvarend. Het percentage ligt hoog. Ze lopen uit naar 2 – 5. Maar dan loopt het vast. En goed ook. De energie bij Dalto is beter. DSC verliest zich in statisch spel. Moeizaam. Zeker de eerste aanval. De rebound bij Dalto is ook veel beter. Ze kunnen beduidend meer herhalen. Bij rust is de schade nog beperkt. Na rust probeert DSC terug te komen. Komt tot een puntje verschil. Er gaan in de wedstrijd twee strafworpen mis. Enig rumoer bij te vroeg in lopen bij een strafworp. Het levert een Dalto speler geel op. Hij was eerder gewaarschuwd voor zo’n actie. We zijn in Nederland inmiddels aardig van slag van deze nieuwe internationale regel. De commotie toont wel aan dat Dalto tot het gaatje gaat. DSC lukt dat niet. Laat zich daarbij in de laatste minuten ook bedenkelijk wegspelen. Het onderlinge resultaat kan hiermee nog weleens opbreken. Te lieflijk, te braaf.

Als Eine Kleine Nachtmusik. Mozart. Dat hoor ik vanmiddag. Nu klinkt een snoeiharde rockgitaarsolo van Jimi Hendrix. Agressief. Dat had ik graag bij DSC gezien bij dit potje in de min.

En……….er is ook nog het plezier van een D3 en een inzet van vrijwilligers zoals Niels. Het relativeert. Ik ga met plezier richting A’dam en volgende week richting Papendrecht. De mazzel.