Blog Van de voorzitter

Over het derde, E2 of toch maar het eerste en het hart.

zondag 5 februari 2017

Twee paar hondenogen staren mij aan. Verbazing. Het schemert nog. Dat zijn ze al weken niet meer gewend. Koffie zetten. Laptop in stelling brengen. Muziekje zoeken. Mumford & Sons. Ik kijk naar de honden. Spreek: “loofte maaket schult” Oud Nederlands. It’s a promise. Aan het derde. Bij het vertrek vanaf het paviljoen met bestemming de Meeuwen in Putten wens ik ze succes. Vervelend momentje voor zo’n belangrijke wedstrijd terwijl het eerste een klapper heeft in de Vijfkamp. Ik blog bij een feestje. Om twintig uur valt het appje in mijn telefoon. Net voor de wedstrijd DSC – Fortuna. Met foto. Kampioen!!!!

DSC 3 Kampioen!

Promotie naar de reserve overgangsklasse. In de schaduw van de euforie van wat de selectie aan het doen is vieren zij hun successen. Zorgen zij dat DSC in de breedte groeit. Dan mag je in de spotlight. Zijn complimenten op hun plaats. Zeker ook voor Jan Wielink. Die maar weer eens een DSC team kampioen maakt. En in die schaduw heeft ook de E2 een feestje. De eerste kampioenen zijn er.

En als ik dan toch aan het schrijven ben. Dan ook maar even DSC – Fortuna/Delta Logistiek. De spanning. De sensatie. Het enthousiasme. De strijdlust. De kolkende Vijfkamp. De passie. De reclame voor korfbal. Het vraagt om een verhaaltje en goeie genade, DSC heeft patent op spectaculaire eindfases met aanslagen op het hart. Daar zag het in het begin overigens niet naar uit. DSC had het in de rebound zwaar, liep op twee gele kaarten, werd strak verdedigd, zag Kuin uitvallen en werd op een 11 – 15 ruststand gezet.

Na rust. Direct 11 – 16. Sound of Silence. Behalve bij de fanatieke Fortuna supporters. Mooi uitgedost in rood wit. Kleurencombinatie die het in Eindhoven meestal goed doet. Maar nu even niet. Alhoewel ik wel kan genieten van dit aanstekelijk fanatisme. Sfeertje. De stilte wordt dan snel aan DSC-zijde doorbroken. In acht minuten buigt DSC de achterstand om naar een 17 – 16 voorsprong. Het klokken en golven is begonnen. Er ontspint zich een heerlijk gevecht, om en om scorend. Het duel Kooiman van der Steen. Geweldig. Van der Steen, een aanvaller om van te genieten en Kooiman een verdediger die geen krimp wil geven. Maar van der Steen is hot. Scoort een aantal malen prachtig en houdt Fortuna eigenhandig in de race. DSC toont karakter, gelooft in de overwinning. Achtenveertigste minuut. Strafworp DSC. Tète-à-tète aan de kant. Timo de Wit en Andre Kuipers. Thije Anteunisse mistte er bij twee drie. De Wit: “Thije gaat scoren. Breng me maar bij een vakwissel dan scoor ik de winnende.” Bluf? Ik, en met mij velen, voelen de rikketik in de keel. Antheunisse blijft cool. In de volgende aanval alleen maar bewondering voor Nik van der Steen. Hij mag herhalen. Het vierde afstandsschot…..26 – 26. Timo de Wit vervangt vervolgens Tjeerd Kooiman. De opbouw volgt. Hij krijgt het schot. De treffer doet de sporthal ontploffen. Fortuna heeft echter nog voldoende ruimte voor de gelijkmaker. Ze krijgen daarvoor ook een opgelegde kans en DSC heeft alle geluk van de wereld. De Brabantse nacht kan vervolgens in alle hevigheid losbarsten. Waarschijnlijk ook in Utrecht waar DSC 3 overnacht en het kampioenschap viert.

DSC staat op acht punten. In de slipstream staat het tweede op een play off plaats. Korfbal leeft in het Zuiden. ‘This train is bound for glory’ klinkt inmiddels uit mijn iPad. Mooi. Maar het zijn nog zeven wedstrijden te spelen. Nog veertien punten te verdelen. We staan zevende met vier punten los van de onderste plaatsen. Dan ben je er nog niet. Nog lang niet.

Ik ga mij opmaken voor geen vrije zondag. Er is een groot turntoernooi in de Vijfkamp vandaag. De barbezetting is onvoldoende. Dat gaat niet. Het is de traktatie voor mijn vrouw die mee gaat als niet lid om te helpen. U begrijpt……. Mocht u om half drie vanmiddag nog even tijd hebben. U bent welkom. Ik kom er later wel op terug. Vandaag vier ik vooral het feestje van de punten. Volgende week AW/DTV. Tot ziens.