Blog Van de voorzitter

Il mio tempo

zondag 20 november 2016

Acht uur. De Vijfkamp. Het gonst. Een mooie ouverture. The Who. Supertramp. Tsjaikovsky. Your choice. Twee wint. De Vries fluit in. Zou hij dit historisch DSC momentje beseffen? DSC opent. Drie scores. Daarna Blauw Wit. Niet dat het vlamt. 4 – 8, 11 – 13. Half time. DSC volgt. Tot tien minuten voor tijd. Het breekt. Fysiek? Mentaal? Het kostte kruim. Blauw Wit uit zicht. Iets te ver. 21 – 28.

En iedere wedstrijd heeft een sieraardje. Een kleinood van bewondering of verwondering, van applaus of frustratie, van wijsheid of attentie. Een moment voor cursieve druk. Om te accentueren.

Wat kan. De opmerkelijke strafworp in de eerste helft. Het zal waarschijnlijk nog wel uitgebreid worden bestudeerd en bediscussieerd. De zestiende van DSC, een jumpshotscore. Applaus. De kleine analyse van Sophie Hansen: “Eindhoven is best ver weg. Je weet niet wat je te wachten staat. Ik had een grotere heksenketel verwacht.” Bij mij flitst Avicii. Wake Me Up.

Nog drieminuuttien. 17 – 24. De winnaar is wel bekend. Niets op af te dingen. Sven van Baggum gaat voor een interceptie. Timing. Net te laat. Een fractie. Of. Frank Mostard is alert. Anyway. De gang naar de korf is een freeway. Marc Broere biedt aan. Pass. Timo de Wit tegenover twee heren. Een overmacht. Zoals een goalie in twijfel. No time for thinking. Gokken. Op hoop van zege. Mostard en Broere showen. Barcolenees tiki-taka. In de versnelling. Een-tweetje. Broere is al in de lucht. Frank Mostard bedient. Precies op hoogte. Broere tikt het balletje ogenschijnlijk simpel door de korf. Publiek valt wat stil. Ik ben in verroering. Het oogt simpel. Dat is het niet. Het moment getuigt van pure klasse. Hij maakt de schoonheid van korfbal zichtbaar. Ik applaudisseer. Broere viert zijn feestje ingetogen. Geen theater. Het siert. Een minuutje later scoort hij nog eens erg fraai met een afstandsschotje. Tjonge. Hij is op stoom na rust. Zevenmaal. Geeft DSC te veel ruimte? Heeft het te veel respect? Hoe dan ook. Hij maakt het verschil.

DSC start met een nederlaag. Met perspectief. Let’s go. En wat een kick. De organisatie stond. Geweldig enthousiasme en inzet van al die vrijwilligers. Zoals Dennis zei: “Genieten met een grote G” Chapeau.