Ik ben wel gewend te schrijven. Voor DSC meestal sfeerbeelden van wedstrijddagen, soms euforisch, soms met een kritische noot. Ik zal het blijven doen, Ik heb blijkbaar volgers en dat streelt het ego.
Nu mag ik sinds tien dagen voorzitter zijn en wordt, met dank aan mijn voorganger, zo nu en dan een blog met beschouwende, prikkelende, discussie oproepende of ontwikkelingsgerichte gedachten verwacht. Mooi, maar dat is toch even een mind shift. Vroeger, als klein kind, moest ik daarvoor op zondagochtend naar de kerk. Nu mag ik zelf op de kansel, overigens zonder pastorale ambitie, en ik gun mijzelf de tijd om in die rol te groeien. Mijn voorganger was op dit vlak een begenadigd schrijver.
Wat kwam voorbij deze eerste tien dagen?
Een goede jaarvergadering. Constructief, kritisch, en vooral betrokken en positief aanwezige leden. Dat werd bijvoorbeeld door Jan Knollema en Tjeerd Kooiman nog eens onderstreept. Later die week droegen ze mij interessante ideeën voor respectievelijk technisch beleid en sponsoring aan. Positief meedenken en bijdragen, dat is mooi.
Edwin hield zijn laatste speech. Ik zat in de zaal en dacht: “ik ga hier niets aan toevoegen in mijn maidenspeech.” Alles zat er in voor de toekomst; groei, plezier, opleiden, binding en het sober financieel beleid met gerichte ambitie op de toekomst. Duidelijke taal die ik alleen maar kan onderschrijven. Ik ben blij dat hij, samen met ervaren mensen als Wilma, Marcel, Wil en Bert aan boord blijft. Ik vul alleen nog aan met wat mijn drijfveer is om voorzitter te worden:
“Ik houd van deze club en ik vind er ontspanning en veel contacten. DSC heeft een belangrijke maatschappelijke taak voor leden als het gaat om bewegen, ontmoeten, plezier hebben, presteren, leren. Ik wil mijn steentje bijdragen zodat dit gewaarborgd blijft voor de toekomst.”
Gefrustreerd word ik van het steeds uitstellen van de jaarvergadering. Dat gaan we niet meer doen. De jaarvergadering moet weer voor de start van een nieuw seizoen plaatsvinden, en belangrijker, hoort altijd door te gaan. Drie dagen later was ik in Zeist, mijn eerste optreden als voorzitter buiten de vereniging, en werd geïnspireerd door Sperwers. Zij koppelen de formele vergadering aan een themabijeenkomst met gastspreker. Mooi dacht ik, een korte en stevige jaarvergadering gekoppeld aan een inhoudelijk, boeiend thema. Die handschoen pak ik op.
Ik volgde het commentaar op social media over de selectieprocedure voor de Nederlandse jeugdteams. Geen geselecteerden uit Zuid. Opvallend. DSC acteert al jaren in de top van de jeugdcompetities. We zijn regelmatig op NK’s en het toetje van vorig jaar staat ons allemaal nog wel bij. Ouderen onder ons zullen misschien terugdenken aan de jaren zeventig van de vorige eeuw, aan topvoetballers als Jan van Beveren en Willy van der Kuijlen. |
|
Ook zij hadden zo hun ervaringen met het fenomeen “boven en onder de rivieren.” Jammer dat het niet gelukt is, het zou voor het Zuidelijk korfbal, en DSC in het bijzonder, een enorme stimulans zijn met grote PR waarde. Ik weet niet of dat in Zeist beseft wordt als het gaat om spreiding van topkorfbal.
Laten we ons echter niet verleiden tot het Calimero-syndroom, een klaagzang of cynisme. Daar win je geen oorlog mee. Niet doen dus. De aanval is gericht op het opleiden van onze spelers over de hele breedte van de vereniging. Komende weken wordt het trainersgilde versterkt met zes stagiaires van de Fontys Hogeschool en gaan weer negen leden een trainerscursus volgen. De aanval is ook gericht op ledengroei en ledenbinding. We zijn op dit terrein een van de best scorende verenigingen in Nederland. Vasthouden aan deze koers draagt bij aan de kwalitatieve groei in de vereniging, dat is bepalend. Die selecties gaan er dan ook wel weer een keer komen.
Ik zag een goede editie van de Battle of the South. Leuke wedstrijden van DSC en Rust Roest tegen Belgische tegenstanders en een goed presterend eerste team. Er was veel publiek. De mensen achter de jurytafel konden goed oefenen en we mochten nader kennismaken met het arbitrale duo Davy Wind en Robin van Balen. Talenten! Ook in arbitrage hebben we een uitdaging. Zij zijn voor onze vereniging goede en jonge ambassadeurs. Ze laten zien dat je ook als scheidrechter de mogelijkheid hebt een sportieve carrière te maken waarin je op hoog niveau kunt presteren. Het slotakkoord (feestje!) op zaterdagavond maakte het allemaal compleet. Een mooie overbrugging van veld naar zaal. Uitstekend werk van de organisatie en het DKB.
De A2, DSC 5 en 8 vielen ook op. Er is onvoldoende zaalaccommodatie en weinig financiële armslag en ze willen graag tweemaal in de week trainen. Persoonlijk vind ik dit ook gewenst, maar helaas is er schaarste. Op donderdag staan ze nu buiten extra te trainen. Compliment, zij creëren daarmee de ruimte voor veel andere teams en dragen op deze wijze bij aan de verdere ontwikkeling van de vereniging.
Het nieuwe bestuur is van start gegaan. We hebben er zin in en realiseren ons dat we een stevige opdracht hebben. We gaan de wedstrijd echter winnen, zeker met voorbeelden zoals hierboven. Daarbij komt, ik heb een hekel aan verliezen. En om even te dromen:
Hopelijk die doorbraak naar de hoofdklasse met het eerste team, veel enthousiast publiek op de tribune, een succesvolle sponsorcommissie, groei naar 500 leden en nog meer vrijwilligers actief.
“Yes we can”
Rob Aarts
Voorzitter KV DSC |
